Toen kwam er zomaar een theaterworkshop met lotgenoten langs dat zoveel materiaal opleverde dat we er een voorstelling van maakten die 12 keer door heel het land werd opgevoerd.
Niemand durfde te zingen. Ik wel. Mijn eigen afscheidslied aanvankelijk, dat ik omdat ik maar niet dood ging van de ik-vorm omzette naar “jij”. En dat is naast de voorstellingen ook nog een aantal keren gezongen en afgespeeld op begrafenissen die gelukkig nog steeds de mijne niet waren.
Ik kreeg zanglessen voor mijn verjaardag om serieus iets te doen met mijn niet onaardige stem, maar ik kan geen noot lezen, heb een fonetisch geheugen, geen idee van repertoire of toonhoogte en doe en deed dus maar wat. Pas na een gelegenheidsoptreden met top- jazzmuzikanten van het conservatorium die uitstekend waren in soleren, maar na één repetitie mij niet de kneepjes wisten bij te brengen van het moment van invallen om weer te gaan zingen, hing ik ook die carrière maar aan de wilgen, terwijl ik net had ontdekt dat Ella Fitzgerald misschien oubollig was, maar ik dan ook!
Dus nu zing ik geregeld Summertime én mijn verbasterde versie van “All of me” als zich een podium aandient en reageerde ik ook op de oproep van Levend Echt.
Ik had wel een kankerliedje. Een afscheidsliedje ook nog. Dus of dat nou geschikt zou zijn voor een leuke CD. Maar ja, kankerliedjes zijn per definitie niet heel opwekkend. Wel mooi of strijdlustig, en dat wilde ik wel bijdragen…
Maar als ik iets kan dan is dat zingen over kanker en lachen over kanker, soms wat zwartgallig, maar vooral midden uit het leven. Echt leven. Echt levend. Levend Echt!
Deel deze pagina!